کد مطلب:152198 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:175
خوب شدن بیمار، پس از ادای نذر حضرت ابوالفضل
مرحوم آیت الله آقای حاج سید محمود مجتهدی سیستانی قدس سره (متوفی 16 رمضان سال 1414 هجری قمری) می فرمود:
یكی از دوستان ما بشدت مریض شد، به گونه ای كه چند ماه گویی در حال جان كندن بود و همه دوستان از این امر ناراحت بودند. پیرمردی بود كه گاهی برای ما خبرهایی می آورد، از او علت این وضع را استفسار نمودم. پیرمرد گفت: این شخص گوسفندی را برای حضرت ابوالفضل علیه السلام نذر كرده و سپس فراموش كرده است و باید آن را انجام دهد؛ اگر به نذرش عمل كند، خوب می شود.
این قضیه را به برادر آن شخص گفتم. او گفت: شما می دانید كه برادرم همه ی زندگی اش را در راه خاندان عصمت و طهارت علیه السلام خرج كرده است. گفتم: به هر حال این كار باید بشود! اگر برای سلامتی و بهبودی برادرتان ارج قائلید، باید این كار را انجام دهید.
بالاخره او قانع شد و از منزل ما رفت. وقتی كه گوسفندی خرید و به منزل برادرش برد تا در آنجا ذبح كند، مشاهده كرد كه برادرش نشسته است و مشغول غذا خوردن است!
معلوم شد كه وقتی او گوسفند را خریداری كرده است، در همان لحظه بیمار بلند شده است و پس از گذشت چندین ماه، برای اولین بار سر سفره ی غذا نشسته ومشغول
غذا خوردن شده است! [1] .
یكی از دوستان ما بشدت مریض شد، به گونه ای كه چند ماه گویی در حال جان كندن بود و همه دوستان از این امر ناراحت بودند. پیرمردی بود كه گاهی برای ما خبرهایی می آورد، از او علت این وضع را استفسار نمودم. پیرمرد گفت: این شخص گوسفندی را برای حضرت ابوالفضل علیه السلام نذر كرده و سپس فراموش كرده است و باید آن را انجام دهد؛ اگر به نذرش عمل كند، خوب می شود.
این قضیه را به برادر آن شخص گفتم. او گفت: شما می دانید كه برادرم همه ی زندگی اش را در راه خاندان عصمت و طهارت علیه السلام خرج كرده است. گفتم: به هر حال این كار باید بشود! اگر برای سلامتی و بهبودی برادرتان ارج قائلید، باید این كار را انجام دهید.
بالاخره او قانع شد و از منزل ما رفت. وقتی كه گوسفندی خرید و به منزل برادرش برد تا در آنجا ذبح كند، مشاهده كرد كه برادرش نشسته است و مشغول غذا خوردن است!
معلوم شد كه وقتی او گوسفند را خریداری كرده است، در همان لحظه بیمار بلند شده است و پس از گذشت چندین ماه، برای اولین بار سر سفره ی غذا نشسته ومشغول
غذا خوردن شده است! [1] .
[1] چهره ي درخشان، ج 1، ص 492.